De Dauphiné Libéré wordt vaak beschouwd als het kleine broertje van de Tour de France. Bovendien geldt de koers door het zuidoosten van Frankrijk als perfecte voorbereiding op diezelfde Ronde van Frankrijk. Met een ideale mix van een proloog, veel klimwerk en een volwassen (klim-)tijdrit komen veel gerenommeerde Tour-renners naar de Dauphiné om de benen te testen.





Op 12 juni 1947 kent de Dauphiné haar oorsprong. De organisator Georges Cazenneuve heeft voor dat jaar een parcours van 967 kilometer uitgezet. De vijf etappes worden rondom Grenoble verreden. Met de Pool Edouard Klabinsky als eindwinnaar wordt direct de toon gezet van het internationale karakter dat de koers sindsdien kenmerkt.


De beruchte Mont Ventoux wordt veel geassocieerd met de koers. Niet geheel onlogisch. Al zeventien keer werd het kenmerkende maanlandschap op de Provençaalse berg aangedaan. In het jaar 1949 wordt de zware beklimming voor het eerst opgenomen in het rittenschema. De laatste jaren is de Ventoux vaak het decor van een klimtijdrit.


Opvallend is dat de renners met vijf of meer Tourzeges ook allen minstens een keer de Dauphiné Libéré hebben gewonnen. Ook andere Tourwinnaars staan op de erelijst van de koers. Er zijn vier coureurs die het Critérium drie keer hebben weten te winnen. Luis Ocaña, Charly Mottet, Bernhard Hinault en de enigszins onbekende Nello Lauredi hebben allemaal drie keer de Dauphiné op hun naam geschreven.
De band tussen de Tour en de Dauphiné is sowieso hecht. Tien keer kwam het voor dat een renner na het winnen van de Dauphiné ook de sterkste bleek in de Tour de France.


Overigens droeg het Criterium du Dauphiné Libéré, zoals de koers officieel heet, in 1969 en 1970 de naam Circuit des Six-Provinces-Dauphiné. Na drie jaar afwezigheid werd de ronde in 1969 nieuw leven ingeblazen onder die naam. Na 1970 kende het weer dezelfde naam als daarvoor.