De Vuelta a España zoals de Ronde van Spanje officieel heet is van de drie Grand Tours de ronde met de kortste historie. In 1935 start Clemente Lopez Doriga namens de krant Diario Internacionales met een wielerronde die als tegenhanger geldt van de nationale Franse en Italiaanse rondes.


In 1935 gaat de koers onder veel media-aandacht van start maar het spektakel dat het had moeten worden blijft uit.
Op 29 april staan er 50 renners klaar die de barre tocht die hen in het vooruitzicht is gesteld proberen te volbrengen. In dat jaar moeten de renners 3416 kilometer afleggen, verspreid over 14 etappes, om uiteindelijk na 16 dagen weer in Madrid te eindigen.
Na een boeiend gevecht is het uiteindelijk de Belg Gustaaf Deloor die aan het langste eind trekt. In een matig deelnemersveld is hij de beste voor Mariano Canardo en zijn landgenoot Antoine Dignef. Een jaar later zegeviert Deloor opnieuw.

In de daaropvolgende jaren kan de ronde een aantal maal niet van start gaan wegens oorlogen en andere problemen. Pas vanaf 1955 is de organisatie stabiel en wordt de Vuelta jaarlijks georganiseerd.
Het zware parcours dat de renners ieder jaar wordt voorgeschoteld is spectaculair maar desondanks geniet de Ronde van Spanje het minste aanzien van de drie grote rondes. Doordat de koers tegenwoordig in het najaar wordt georganiseerd geldt de ronde voor velen slechts als opwarmer voor het Wereldkampioenschap of is het anderzijds nog een manier om het (verloren) seizoen goed te maken. Pas sinds 1995 wordt de Vuelta in het najaar verreden. Daarvoor moesten de Spanjaarden in het voorjaar nog concurreren met de Giro, een gevecht dat vaak werd verloren; de meeste renners prefereerden het Italiaanse landschap boven het Iberisch schiereiland.

Ook de verplaatsing naar het najaar heeft niet gezorgd voor een deelnemersveld dat uitpuilt van de kampioenen van dat moment. Uiteindelijk wordt vaak het eindklassement gedomineerd door de Spanjaarden. Toch is de overheersing nooit zo groot geweest als in de Ronde van Italië het geval is. Ondanks de wielercultuur in Spanje kan het land niet bogen op een grote lijst van kampioenen zoals de Italianen dat kunnen. De Spaanse wielerhistorie heeft minder grootheden voortgebracht dan dat het Italiaanse wielerverleden dat heeft gedaan. Bovendien is het ook opvallend dat de vaandeldragers van het Spaanse wielrennen als Bahamontes en Indurain nooit de Vuelta op hun naam hebben weten te schrijven.

Ondanks de schijnbaar gedevalueerde waarde van de Vuelta kent de koers ieder jaar het nodige spektakel. Met name de klimmers kunnen zich uitleven op het selectieve, bergachtige parcours dat de ronde kenmerkt. Beruchte bergen als de Sierra Nevada, Alto de Abantos en de recent ontdekte Alto d’Angliru zijn vaak decor van heroïsche gevechten.

Toch is de Spaanse ronde niet alleen bergop te winnen. In vlakke ritten over de Meseta is het voor de klassementsrenners keer op keer oppassen geblazen vanwege de waaiervorming. Ook de tijdritten kunnen voor het nodige verlies zorgen, met name klimmers leggen het af in ritten tegen de klok.

In 57 edities wisten de Spanjaarden 26 keer het thuisvoordeel uit te buiten. Pedro Delgado, Luis Ocaña en de sterke Bask Marino Lejarreta zijn enkele bekende Spanjaarden die het ‘Amarillo’ tot in Madrid wisten te brengen. De laatste jaren is het Roberto Heras die voor de nodige overwinningen zorgt. De kleine klimmer uit Bejar heeft de Vuelta drie keer gewonnen. Een record dat hij deelt met de Zwitser Tony Rominger die als enige de koers drie maal op rij heeft weten te winnen.